Decyzja zapadła. Kupujemy mieszkanie w rodzinnej miejscowości. Mieszkanie, może do końca nie jest takie o jakim marzyliśmy - ma tylko dwa pokoje, ale i tak jest o 11 m2 większe od naszego obecnego. Jest na pierwszym piętrze, więc nie będzie problemu z dźwiganiem Filipka. Klatka schodowa jest ogromna, zatem wózek będę mogła zostawiać na dole. I ma ogromny balkon. Za blokiem znajduje się plac zabaw dla dzieci, będę więc mogła z domu obserwować, jak bawi się Filipek. A po drugiej stronie ulicy jest przedszkole, szkoła podstawowa i gimnazjum. Filipek będzie miał blisko do szkoły i może, za jakiś czas, będę tam pracowała. Okolica jest spokojna, nie będzie tego hałasu za oknem, co tutaj. A co najważniejsze, rodzina będzie pod ręką. Będą codzienne odwiedziny babć i dziadków. Filipek w końcu nie będzie sam. Tutaj nawet na chwilę nie mam z kim zostawić synka. A planujemy jeszcze jedno dziecko. Nie wiem, jak wychodziłabym na spacer,  z dwojgiem małych dzieci i z psem, z czwartego piętra.  
Właściciel mieszkania stwierdził, że na pieniądze poczeka nawet pół roku, dopóki nie sprzedamy swojego. Moim rodzicom wręczył klucze i oni już od pierwszego dnia działają. Remontują nam mieszkanie, tak że przyjedziemy już na gotowe.
Nawet nie wiem, ile nocy nie spałam, zastanawiając się, czy dobrze robimy. Wracać z miasta na wieś? Ale tak czy inaczej, tam jest nasze serce. Tam się wychowaliśmy.
Denerwuję się, że zamiast spokojnie cieszyć się macierzyństwem, skupiam się na mieszkaniu.  
A w niedzielę odbędą się chrzciny Filipka.