Szczepienie

Już dzień przed wizytą u lekarza nie spałam, denerwowałam się, jak mój syneczek zniesie szczepienie - aż trzy ukłucia: w jedne i drugie bioderko oraz w rączkę. Przypominałam sobie poprzednią wizytę, moment kłucia i łzy stawały mi w oczach. Pytałam sama siebie, dlaczego tak musi być? Dlaczego tyle razy trzeba go kłuć i sprawiać mu ból? Dlaczego mój synek, musi cierpieć? Bardziej to przeżywałam niż on. 
Rano, Filipek obudził się, jak zawsze uśmiechnięty, nieświadomy tego, co go czeka. Radośnie wymachiwał rączkami, coś tam sobie gruchał pod noskiem i obserwował mamę, kręcącą się po pokoju. Dałam Misiowi cyca, zmieniłam pieluszkę, ubrałam cieplutko i poszliśmy. Romek wziął wolne w pracy, aby móc być z nami, w tym trudnym dniu.
W poczekalni byliśmy pierwsi. Rozebrałam Filipka i położyłam na miejsce dla niemowląt. Nie spał, tylko z zaciekawieniem obserwował, co się dzieje dookoła. Po jakimś czasie, na szczepienie, przyszli rodzice z trzy- czy czterolatkiem. Chłopiec był rozhisteryzowany, głośno krzyczał, płakał, bo tak bał się szczepienia. Filipek słysząc jego lament, przestraszył się. Wyczuł, że coś jest nie tak i szybko na jego ustach pojawia się podkówka i cichutko zaczął płakać. Wtedy też, w jego oczkach, pojawiła się, pierwsza w życiu łza! Oboje z mężem, dawaliśmy mu otuchy, mówiliśmy cały czas do niego, głaskaliśmy po czółku. Filipek szybko się uspokoił. W szoku byłam, że moje dziecko, tak szybko się rozwija. Miesiąc temu, spał sobie smacznie w poczekalni, zupełnie niczego nieświadomy a teraz doskonale wiedział, że coś jest nie tak i przez inne dziecko, najadł się strachu. Taki malutki a już pojmuje co się dzieje, rozumie i czuje!
Pani doktor zbadała Filipka, zmierzyła i zważyła. Nasza Niunia waży już 6,5 kg! Potem pielęgniarka szykowała szczepionki a on ciągle jeszcze, radośnie machał rączkami, aż poczuł ukłucie. Na buźce zrobił się cały czerwony, zamknął oczka i tak przeraźliwie zaczął płakać, aż się krztusił. Serce mi pękało, ale musiałam być silna dla synka. Niebawem nastąpiło drugie ukłucie i trzecie. Potem wzięłam synka na ręce, tuliłam i tuliłam a on nie przestawał krzyczeć. Był cały mokry od tego płaczu. Okropne przeżycie!
Wróciliśmy szybko do domu. Od razu przytuliłam Filipka do piersi a on usnął. Spał prawie cały dzień. Budził się tylko na karmienie. Na jego twarzyczce, widać było cierpienie. Brwi miał dziwnie zmarszczone, pojękiwał. Kiedy wieczorem, wzięłam go na ręce, był gorący, jak piekarnik. Miał gorączkę - 38,2. Wtedy, daliśmy mu syrop. Według ulotki, ileś dziesiątych mililitrów, musieliśmy pomnożyć przez jego wagę i dać mu taką dawkę, ile wyszło. Tak też zrobiliśmy. Jednak okazało się, że to było i tak za dużo, jak na jedno połknięcie i Filipek zaczął się dusić. Jeszcze, ten syrop był taki gęsty!  Przerażony, zaczął krzyczeć i płakać a ja najadłam się mnóstwo strachu. Byłam zła na siebie, że nie domyśliłam się, że to za dużo, jak na jeden łyk. I w ogóle, w aptece, takie gówna sprzedają, zamiast dać jakieś czopki. Na szczęście, już temperatura synkowi spadła i po Filipku, nie widać ani śladu tych strasznych wydarzeń.