Wspomnienie dziadka

Dziadek był autorytetem dla naszej rodziny i dla wielu ludzi: wykształcony, oczytany, przez wiele lat był prezesem w rodzinnej miejscowości.  Był szanowany i poważany.  Dziadek miał
w sobie życiowy optymizm, miał ogromne poczucie humoru.  Kochał życie i czerpał z niego pełnymi garściami. Zawsze był duszą towarzystwa, kochał ludzi, miał wielu oddanych przyjaciół. Gdy przyszło się do niego w odwiedziny zawsze serdecznie ugościł. Częstował kawą, herbatą, obiadem, swoimi nalewkami albo wędlinami własnej "produkcji". Był nowoczesnym dziadkiem: witał się i żegnał słowem "heej", kupił sobie telefon komórkowy i jak tylko weszły do mody, kijki Nordic Walking. Kilka razy w tygodniu robił długie 10-kilometrowe spacery. Latem na spacer zabrał ze sobą mnie, Romka i mojego brata. Do naszej wyprawy dobrze się przygotował. Wziął ze sobą nalewki, kieliszki i na polanie siedzieliśmy i delektowaliśmy się dziadka trunkami. Dziadek był osobą niezwykle silną psychicznie, nigdy nie poddawał się, nie załamywał, na nic się nie skarżył. 
Do szpitala miał pojechać tylko na tydzień. Lekarze mieli dziadkowi wyciąć guza na nerce. Operacja się udała. Jednak w trzecią dobę po zabiegu dziadek dusił się. Reanimowali go 15 minut. Dopiero wtedy lekarze zrobili szczegółowe badania i wykryli u dziadka wadę serca. Jednak dziadek odzyskiwał siły, wracał szybko do zdrowia. Już praktycznie szykował się do wyjścia ze szpitala, kazał przywieźć klapki i dresy, bo nie mógł już leżeć w łóżku. I żartował sobie, że babcia tak ciągle narzeka na zdrowie, "skwierczy i skwierczy" a on nie "skwierczał" i tutaj się znalazł. W nocy, 2. listopada o 0.57 dziadek dostał zawału serca i zmarł. Dla  lekarzy również to był szok. Może, gdyby nie ta operacja, dziadek byłby z nami. Może żyłby jeszcze kilka lat. Tej nocy, kiedy dziadek odszedł, przyśnił mi się. Szedł ulicą naszego miasteczka i uśmiechał się. Tylko, że ja bałam się z nim spotkać, chciałam go minąć tak, żeby mnie nie widział. 
Mam ogromne wyrzuty sumienia, bo od sierpnia byłam trochę pogniewana na dziadka. Miałam żal do niego o to, że naopowiadał Romkowi, niekoniecznie dobrych rzeczy o mojej rodzinie. I praktycznie od trzech miesięcy z dziadkiem nie rozmawiałam. Wiem, że dziadek miał żal do mnie i do Romka. Romek powtórzył mi całą ich rozmowę, a ja przekazałam ją dalej... Dziadek  leżał  w szpitalu a ja nie zadzwoniłam ani nie odwiedziłam go. Szykowałam się, żeby pojechać, ale już nie zdążyłam. Bardzo żałuję, że nie zdążyliśmy sobie wszystkiego wyjaśnić, że nie zdążyliśmy porozmawiać, uściskać się. 
Na pogrzebie było mnóstwo ludzi, prawie całe miasteczko. Ksiądz wygłosił piękne kazanie. Mówił, że znał dobrze dziadka, że dziadek odznaczał się dużym szacunkiem do kapłana. Na pogrzebie przemawiał także burmistrz miasta, mówił o zasługach dziadka dla miasta, o jego poczuciu humoru, które pozwalało łatwiej znosić trudy życia. Kiedy zasypywano trumnę ziemią wyła syrena strażacka. 
Kiedyś Dzień Zmarłych miał dla mnie zupełnie inne znaczenie. Paliłam znicze na cmentarzu dla osób, których odejścia mnie bezpośrednio nie dotyczyły, ponieważ nie znałam tych osób. Teraz na cmentarzu leży mój ukochany dziadek. Dwa lata temu zmarła prababcia. Osoby mi najbliższe. Mam liczną rodzinę, ale z nikim nie utrzymuję kontaktu, tylko z rodzicami, babcią i dziadkiem, sporadycznie z teściami. Dziadek i babcia byli jedynymi osobami z całej rodziny, które mną się interesowały, które mi pomagały, na których zawsze mogłam  liczyć, które mnie kochały z całego serca.